Η "πολυτέλεια" να είσαι Έλληνας

Από μικρός μου έκανε εντύπωση η λέξη "πολυτελείας". Είναι μια λέξη "κόλακας" που συνοδεύει συνήθως αντικείμενα, εμπειρίες και σύμβολα για να προσδώσει αίγλη στον ιδιοκτήτη/καταναλωτή τους. Ο πληθωρισμός όμως είναι αδίστακτος και έχει τη δυνατότητα να ευτελίζει ακόμα και τις λέξεις. Όταν όλα είναι πολυτελείας, τελικά τίποτα δεν είναι.

Στην Ελλάδα η πολυτέλεια έχει μια αντιφατική έννοια. Άλλοτε χρησιμοποιείται για να μας παραπλανήσει όταν συναντάμε το συνηθισμένο. Για τους Έλληνες μαρκετίστες (sic), βρισκόμαστε ακόμα στο 1960 και τρώμε κουτόχορτο. Για κάποιο λόγο όλα τα σπίτια που είδα για να αγοράσω τον τελευταίο χρόνο ήταν "πολυτελείας". Ακόμα και τα ετοιμόρροπα.

Άλλοτε η λέξη "πολυτελείας" χρησιμοποιείται για να μας πείσει πως η χρονική μας πολιτισμική καθυστέρηση σε σχέση με τον υπόλοιπο Δυτικό κόσμο, μας υποχρεώνει σε ένα ιδιότυπο φόρο. Όσοι θέλουμε τώρα να απολαύσουμε αυτό που είναι συνηθισμένο για την υπόλοιπη Ευρώπη, πρέπει να το πληρώσουμε από 50% - 300% πιο ακριβά από τους Ευρωπαίους λες και ανήκουμε σε μια ιδιότυπη ελίτ συγχρονισμού με τον πολιτισμό. Οι τιμές αυτές εξορθολογίζονται (κάπως) με το πέρας πενταετίας ή και βάλε.

Κάπως έτσι συνέβη με το internet hosting, τις γραμμές DSL και τα φθηνά αεροπορικά εισιτήρια. Αναρωτιέμαι πότε θα συμβεί και με τα βιβλία. Το ίδιο βιβλίο που έχει 7 ευρώ με τα μεταφορικά από το Amazon έχει 19 ευρώ από το ελληνικό βιβλιοπωλείο. 12 ευρώ ανα βιβλίο για τη μετάφραση είναι λιγάκι πολλά δε νομίζετε; Επίσης αναρωτιέμαι πότε θα μπορείς να αγοράσεις πακέτο διακοπών για τα Ελληνικά νησιά φθηνότερα από ελληνικό ταξιδιωτικό γραφείο παρά από Αγγλικό.

Η άλλη απίστευτη Νεοελληνική μαγκιά (η οποία δεν είναι άσχετη με τα παραπάνω) είναι η αντιστροφή του νόμου της προσφοράς και της ζήτησης. Η ελληνική εκδοχή είναι περίπου: "όσο μειώνεται η ζήτηση για το προϊόν που πουλάω, εγώ θα ανεβάζω τις τιμές αναλογικά για να εξισορροπήσω τη χασούρα μου". Ο Έλληνας είναι ο πιο αυτοκαταστροφικός Ευρωπαίος αλλά η κουτοπονηριά του δεν τον αφήνει να το δει. Τα καταναλωτικά πρότυπα μεταβάλλονται και πολλές ανελαστικές ως τώρα δαπάνες για τον Έλληνα (πχ ταβέρνα) γίνονται ελαστικές. Το αποτέλεσμα αυτής της λογικής είναι η κατακόρυφη πτώση της ζήτησης και το κλείσιμο πολλών επιχειρήσεων στην Ελλάδα.

Κάπως έτσι πρέπει να εξηγείται πως ενώ οι περισσότεροι Έλληνες επιχειρηματίες φοροδιαφεύγουν συστηματικά και κακοπληρώνουν τους υπαλλήλους τους, τελικά πουλούν τα προιόντα τους ακριβότερα σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους και κλείνουν ο ένας μετά τον άλλο. Βέβαια δεν είναι μόνο αυτό η ρίζα του κακού. Είναι και κάτι άλλες άγνωστες φράσεις, όπως τιμιότητα, after sales service, μηχανογράφηση, ενημέρωση, marketing, internet.

Αναμένοντας το συγχρονισμό με τον πολιτισμό είπα να μοιραστώ μαζί σας αυτές τις σκέψεις.